آمـده عـشـق را کـند اثـبـات            مـردی از خـانـوادۀ سـادات

حسنی زاده‌ای جـلـیل القـدر            سـاقیِ بـاده‌ای جلـیل الـقـدر

شام یلـدایِ غصه طی گشته            روشنی بخش شهر ری گشته

آمد و با خـودش صفـا آورد            عطـر شهـرِ مدیـنه را آورد

نـکـتـه آمـوز مـنـبــر مـولا            روضه خوان مصائب زهرا

آمد و شهر خـیسِ باران شد            مرقـدش کـربلای ایران شد

راه این جاده را به ما آموخت            خوردن باده را به ما آموخت

یادمـان داد و زندگی کردیم            تا به امـروز بنـدگی کـردیم

از سفـر تحـفـه پُر بها آورد            مُهـر و تسبـیح کـربلا آورد

آمـد و یک سبـد بهـار آورد            عـشق را او سرِ قرار آورد

از لب یار و زلف و ابرو گفت            صد وده بار نعره زد، هو گفت

آمد و نقـشه‌هـا خراب شدند            آمد و سرکـه‌ها شراب شدند

شعـله بود و تبـش نـمی‌افتاد            یا عـلی از لـبـش نـمی‌افـتاد